THE IMMERSION (nederlandse versie onderaan)
Hooray! Time for a second blog post!
Still true to the concept, I'll give some impressions of my adventures using some key objects.
1) Smartphone
Those who have known me for some time, know that I have long been a supporter of simple mobile phones, also known in our dialect as "bakske". Before I left, I was tipped off from various sources to buy me a smarter phone, as there are so many apps that make the independent life easier. And I gave in. It's one of the concessions I've made to maintain a good balance between principles and standard of living.
For the time being, I don't regret that either. It's not just the GPS that saves me a lot of research beforehand. A whole new world has opened up for me in the social field as well. Especially with Whatsapp, which in my opinion is much more popular in the rest of Europe than in Belgium.
2) Red Cross jumper
I received this jumper at the Youth Conference. A weekend in which young people who are active within the Red Cross come together to get a better view on the total package of projects and initiatives by and for young people. This weekend is only organized once every two years. Thanks to the diverse, international companionship, you really got the feeling that you are part of a much larger whole. A whole that may be interpreted differently everywhere (by which I mean mainly the different countries), but where they always start from the same starting point with the same motive.
3) Halloween mask
This mask symbolizes the more exuberant and eccentric character that Halloween has in the UK than in Belgium. For this purpose large inflatable monsters were placed all over the city. When I got home from work on the 31st of October, I saw several children walking down the street looking for their next victim for a loud "Trick or Treat"! And in the evening there were many costume parties that took place until the early hours. It's something I've noticed from the beginning. In my opinion, people can express themselves more here, in every possible sense of the word "express". Just being who you are, carrying what you want, without any judgment. I think that the Belgian society still needs to make some improvements in this field to reach the same level as the UK.
It's a strange combination, that freedom of expression with that correct, polite, but also distant English attitude. People here are hard to crack. They won't let you into their personal space easily. I often have the feeling that the society here is institutionalized to accept everyone as they are and that this seems to work thanks to the friendly English culture, but that this friendliness is only a cultural top layer, without us knowing what is really going on inside the people.
4) Newspaper "The Evening Standard"
I try to avoid it at all times, but we can't ignore it. No matter how you look at it, everything in this country is currently being questioned by one particular event: Brexit. I have done it, I used the B-word, the word which everyone has fed up with after years of political failure to reach an agreement.
In the photo a newspaper can be seen that I took with me from London. The front page shows the main current politicians. The article itself talks about the 12 December elections. They will most probably give a new direction to the whole EU story.
It's alive. There are regular demonstrations in the city centre, and the subject dares to dominate the discussions elsewhere. That makes sense, since almost everything depends on what results from the Brexit negotiations. Even within the neutral and impartial Red Cross, there are projects that are being called into question by the imminent abandonment out of the EU.
5) Trace the Face website
As promised, I'm going to explain more about the work I'm doing in this post. In essence it is quite simple. People who have lost all contact with their loved ones, can request a tracing with us to look for the relevant family members. Once the tracing request has been approved by our main service in London, the Red Cross Department in the country where the local search has to take place will be asked to accept the case and thus check whether the respective family members are in that country or not. This can be checked by actually knocking on the door at a particular address. But also, for example, by requesting all the hospital patients and checking whether the sought persons are among them. What can be done depends on the respective country, everyone works according to their own abilities and capacities. Not all countries have a Family Tracing service as extended as the British one.
What's my role? I record referrals, I schedule appointments in which we gather all the information about the sought persons and I follow up on cases, which means that we keep our enquirers informed of how far we have progressed with their case.
The people who are looking for their family sometimes have no idea where they might be. That makes a specific tracing in a particular country more difficult. Fortunately, there is an option that we can always offer. This option is called Trace the Face. This is a public website with a common database for a large number of countries where we post pictures of everyone who is looking for their family. Anyone, anywhere in the world, can have a look at this site to see if his or her loved one is depicted on it. If that is the case, they can be reconnected with each other through the Red Cross.
For those who are interested, I put a link here that brings you straight to the site. This site is also depicted on my photo.
That's it for this month. I am already looking forward to Christmas, because it seems to be exuberantly celebrated here. I'm also going to think about how I can try to explain our Belgian "Sinterklaas" tradition to my flatmates without them thinking all Belgians are racists. So it's gonna be exciting weeks and months! :)
DE ONDERDOMPELING
Hoera! Tijd voor een tweede blogpostje!
Nog steeds trouw aan het concept zal ik hieronder enkele impressies van mijn avonturen uit de doeken doen aan de hand van enkele sleutelobjecten.
1) Smartphone
Zij die mij al wat langer kennen, weten dat ik al sinds jaar en dag voortrekker ben van het gebruik van de simpele gsm, in de volksmond ook wel "bakske" genoemd. Nu is het zo dat ik voor ik vertrok al getipt werd vanuit verschillende bronnen om mij een slimmere telefoon aan te schaffen, aangezien er zo veel apps bestaan die het zelfstandige leven vergemakkelijken. En ik ben gezwicht. Het is één van de toegevingen die ik gedaan heb om de balans tussen principes en levensstandaard in evenwicht te houden.
Voorlopig heb ik daar ook zeker nog geen spijt van. Niet alleen GPS-gewijs bespaart het me veel opzoekingswerk vooraf. Ook op sociaal vlak is er een heel nieuwe wereld voor mij opengegaan. Vooral dan met Whatsapp, wat naar mijn gevoel veel populairder is in de rest van Europa dan in België.
2) Rode Kruis pull
Deze pull heb ik gekregen tijdens de Youth Conference. Een weekend waarin jongeren die actief zijn binnen het Rode Kruis samenkomen om een beter zicht te krijgen op het totaalpakket van projecten en initiatieven van en voor jongeren. Dit weekend wordt slechts één keer om de twee jaar georganiseerd. Mede dankzij het diverse, internationale gezelschap kreeg je echt het gevoel deel uit te maken van een veel groter geheel. Een geheel dat weliswaar overal (waarmee dan ik vooral doel op de verschillende landen) anders geïnterpreteerd wordt, maar waar steeds vertrokken wordt vanuit hetzelfde uitgangspunt met dezelfde drijfveer.
3) Halloweenmasker
Dit masker staat symbool voor het meer uitbundige en excentrieke karakter dat Halloween in de UK heeft dan in België. Er werden voor deze aangelegenheid grote opblaasmonsters geplaatst over heel de stad. Daarnaast zag ik toen ik thuiskwam van werk op 31 oktober verschillende kinderen doorheen de straat lopen op zoek naar het volgende slachtoffer voor een luidkeelse "Trick or Treat"! En dan zwijg ik nog over de vele verkleedfestijnen die zich gedurende de late uurtjes afspeelden.
Het is iets dat me van in het begin al opviel. Naar mijn gevoel kunnen de mensen zich hier meer uiten, in elke mogelijke zin van het woord. Gewoon zijn wie je bent, dragen wat je wilt, zonder oordelen. Iets waar we als maatschappij in ons Belgenlandje nog wel in kunnen groeien vind ik.
Het is wel een vreemde combinatie, die vrijheid van uiting met die correcte, beleefde, maar ook afstandelijke Engelse attitude. Mensen hier zijn moeilijk te doorgronden. Ze zullen je niet snel binnenlaten in hun persoonlijke ruimte. Ik heb vaak het gevoel dat de maatschappij hier geïnstitutionaliseerd is om iedereen te accepteren zoals ze zijn en dat dat dankzij de vriendelijke Engelse cultuur ook lijkt te werken, maar dat die vriendelijkheid slechts een cultureel bovenlaagje is, zonder dat we weten wat er zich echt binnenin de mensen afspeelt.
4) Krant 'The Evening Standard'
Ik probeer het ten allen tijde te vermijden, maar we kunnen er niet omheen. Hoe je het ook draait of keert, alles in dit land wordt momenteel in vraag gesteld door één bepaald event: Brexit. Het is eruit, het woord dat iedereen al kotsbeu is gehoord na jaren van politiek gesukkel om een akkoord te bereiken.
In de foto ligt een krant die ik mee uit Londen genomen heb. Op de voorpagina worden de voornaamste politici afgebeeld. In het artikel zelf heeft men het over de verkiezingen van 12 december. Die zullen hoogstwaarschijnlijk weer een nieuwe wending geven aan het hele EU-verhaal.
Het leeft hier wel. Er worden regelmatig betogingen gehouden in de binnenstad en ook daarbuiten durft het onderwerp al eens de gesprekken te domineren. Logisch ook, aangezien zowat alles afhangt van wat er uit de Brexit-onderhandelingen voortvloeit. Zelfs binnen het neutrale en onpartijdige Rode Kruis zijn er projecten die op de helling staan door het nakende verlaten van de EU.
5) Trace the Face website
Zoals beloofd ga ik in dit bericht wat meer uitleg geven over het werk dat ik doe. In essentie is het vrij simpel. Mensen die elk vorm van contact verloren hebben met hun naasten, kunnen bij ons een aanvraag indienen om op zoek te gaan naar de desbetreffende familieleden. Wanneer die aanvraag goedgekeurd is door onze hoofddienst in Londen, wordt er aan de Rode Kruis afdeling in het land waar gezocht moet worden gevraagd om de case aan te nemen en dus na te gaan of de familieleden in kwestie zich effectief in het land bevinden. Dat kan door op een bepaald adres te gaan aankloppen. Maar ook door bijvoorbeeld ziekenhuispatiënten op te vragen en te kijken of de gezochte personen daar niet tussen zitten. Wat er gedaan kan worden hangt af van land tot land, iedereen werkt naar eigen vermogen en capaciteit. Niet alle landen hebben een even uitgebreide Family Tracing service als de UK.
Wat is mijn rol in dit verhaal? Ik neem aanvragen op, ik plan afspraken in waarin we alle info verzamelen over de gezochte personen en ik volg cases op, dat houdt in dat we onze aanvragers op de hoogte houden van hoe ver we gevorderd zijn met hun zaak.
De mensen die bij ons aankloppen hebben soms helemaal geen idee waar hun familieleden zich bevinden. Dat maakt een specifieke tracing in een bepaald land lastiger uiteraard. Gelukkig is er een optie die we altijd kunnen voorleggen. Die optie heet Trace the Face. Dat is een publieke website met een gemeenschappelijke database voor een heel aantal landen waar we foto's op plaatsen van iedereen die op zoek is naar zijn familie. Iedereen, waar ook ter wereld, kan op deze site een kijkje nemen om te zien of zijn of haar naaste hierop afgebeeld staat. Als dat het geval is, kunnen zij zo via het Rode Kruis terug in contact gebracht worden met elkaar.
De geïnteresseerden kunnen hier een link terugvinden die je rechtstreeks op de site brengt. Het is ook deze site die je ziet op de foto.
Voila, dat was het voor deze maand. Ik kijk alvast uit naar Kerstmis, want dat is naar het schijnt een heel grootse gebeurtenis hier. Daarnaast ga ik ook al eens nadenken hoe ik kan proberen onze Sinterklaas traditie uit te leggen aan mijn flatgenoten zonder dat ze racistische verwijten naar mijn hoofd smijten. Het beloven dus nog boeiende weken en maanden te worden! :)